تژگاه

تژگاه
تش یا تژ در گویش لری به معنای آتش می­باشد و تژگاه یعنی جا و مكان آتش. از قدیم رسم بر این بوده که زمین را كمی حفر می­كردند و اطراف آن را چند قطعه سنگ می گذاشتند، بطوری که اتش و گرمای آن بیشتر اوقات روشن بود و از نور و حرارت آن استفاده های متفاوتی می کردند. زغال در زیر خاكستر تا چند روز خاموش نمی­شد و برای روشن كردن تژگاه در روزهای بعد از همان زغالها استفاده می­كردند.
مردمان لر مانند ایرانیان باستان اعتقاد خاصی به آتش و نور دارند و آتش را به عنوان یكی از نمادهای قدرت خدا و منشا نور در برابر تاریکی محترم می­دانند. تژگاه جایگاه ویژه­ای در بین لرها دارد بطوری كه یكی از آیینهای سوگواری مردم لر این است كه اگر جوان ناكامی، بزرگی از طایفه و یا پدر خانواده از دنیا می­رفت آب در تژگاه می­ریختند تا خاموش شود، با این باور كه چراغ خانه خاموش شده است.
در گذشته هر جایی را که آتش قرار می­گرفت تژگاه می نامیدند. آتشکده­ها یا تژگاهایی که هر کس بنا به نیاز خود در هر مکان و وابسته به هر نیازی برپا می­کردند. یکی از مهمترین و مقدس ترین این مکانها آتشکده هایی جهت نیایش بوده است. و دیگری جایی که در ان نان می پختند و یا تژگاهای دیگر مانند آتش دانهایی که برای شکل دادن به فلزاتی چون آهن و مس بکار می بردند و از این طریق وسایل کشاورزی و دفاعی ساخته شدند. این عوامل باعث شدند این مردم احساس نیاز بیشتری به آتش کنند و در گذر زمان احساسی مقدس نسبت به آتش و آتشکده یا تژگاه در وجودشان رخنه کند. اینچنین بود که در بزرگ داشتها و نیایشها آتش را مانند سمبلی واقعی بر پا می­داشتند.

برگفته از صفحه لرستانی ها (کلوب)