لرستان در دوره ساسانیان از نظر تقسیمات کشوری جزو سرزمین پهله (پهلو) محسوب می شد . سرزمینی که اعراب بعدها آن را جبال خواندند . سرزمین پهله خود به نواحی کوچکتری تقسیم می شد . چنان که لرستان و منطقه مهرگان کدک نام گذاری و منطقه غربی آن یعنی پشتکوه (ایلام) را به ترتیب ماسبدان

قوم دیگری که همزمان و به موازات عیلامیها بر بخشهایی از لرستان تسلط داشت ، کاسیها بودند . در مورد ریشه نژادی این قوم که گویا در مناطق شمالی و غرب لرستان اقامت داشته اند اختلاف نظر وجود دارد . عده ای از محققان و باستان شناسان آنها را بومیان نخستین لرستان دانسته اند و

در هزاره سوم پیش از میلاد اقوام دشت بین النهرین (بابلیان–سومریان) وارد مراحله تاریخی شدند. با متونی که درباره تاریخ مملکت خود و همسایگانشان باقی گذاشتند تا اندازه ای زوایای تاریخ ایران را روشن كرده اند. در این متون اشاره به اقوامی شده است که در شرق بین النهرین یعنی سرزمین ایران ساکن بوده. این

بنا به عقیده بسیاری از باستان شناسان از چهل هزار سال پیش اقوامی که به علت نداشتن خط هویت آنها ناشناخته مانده است در لرستان ساکن بوده اند. در آن عهد انسان (پیش از تاریخ) در شکاف کوهها ، غارها یا پناهگاههای سنگی زندگی مي كردند. امرار معاش در آن زمان از طریق شکار و